Kao što ga je film katastrofe lagano grickao '70-ih, tako je u novom mileniju fantasy skoro pa pojeo SF. Ima i danas SF-ova, nije da nema, ali su često križani s drugim žanrovima, i utoliko sve udaljeniji od svoje izvorne mat(r)ice.

Recimo to odmah - „Gravitacija" je u najboljem smislu riječi, klasični, čisti, staromodni SF, koji se naravno koristi najmodernijim tehnološkim dostignućima (između ostalih naravno i 3D-om), ali je isto tako mogao biti snimljen i prije 30 godina, samo što bi onda, s ondašnjim stadijem razvoja CGI i inih dostignuća današnjoj publici možda bio i pomalo banalan. Naime, ono što je ovdje fascinantno i što čini „Gravitaciju" jedinstvenim filmskim iskustvom nikako nisu klasični filmski instrumenti poput priče, zapleta, naracije, karakterizacije ili poruke. I u tome je „Gravitacija" uvjetno rečeno srodna Cameronovom „Avataru".

Film šalje pismo namjere već u svojoj beskrajnoj prvoj sceni šetnje po svemiru koja je s jedne strane vizualno fascinantna, u 3D-u i spektakularna, a s druge „verbalno" poprilično holivudski prizemna. Tu upoznajemo troje austronauta i, naravno Houston (koji samo čujemo kroz glas Eda Harrisa) u trenutku dok obavljaju neke radove na letjelici (odnosno slavnom Hubble teleskopu), ali izvana! A zatim se Houston uzvrpolji, komadići ruskog satelita koji je eksplodirao u blizini jure prema astronautima i počinje rijetko viđeni triler u svemiru koji će zasigurno odigrati značajnu ulogu u podjeli zlatnih kipića sljedeće godine.

Cijeli recenziju filma „Gravitacija" možete pročitati na portalu Nemilosrdni gadovi.